خانم دکتر صورتی

رشد شعور انسان اجتماعی بعد از ورود او به یک جامعه گسترده یک مسئله سهامی می شود و دیگر بر عهده یک نفر یا چند گروه خاص  نخواهد بود! این مسئله از آنجایی که برای ذهن انسانها کمی غیر قابل لمس است ،این توهم وباور را بوجود می آورد  که  انسانها هر چه می دانند را خودشان فهمیده یا کشف کرده اند به همین دلیل آن را به حساب ارزش هویت و فردیت خودشان می گذارند! شاید این مسئله با این مثال ملموس تر به نظر برسد! آنها که در صفوف خرید سهام ایستاده اند و برای کوچکترین دست آورد اقتصادی با هیجان از شرکتهای در حال سقوط  سهم می خرند هرگز انتظار نمی کشند که یک بنیاد اقتصادی ورشکسته کامل شود ! که آنها وارد مذاکره خرید و محاسبه ی حجم ضررها و بدهی ها شوند !  آنها  می فهمند که حمایت از یک مولف اقتصادی با خرید سهم و شریک شدن و پرداخت هزینه شخصی اتفاق می افتد و در نهایت سودی متناسب با انتظارات شرکا نصیب طرفین می شود ، و در نهایت همه طرفها را صاحب منفعت می کند . مسئله اینجاست که تصور انسانها از توسعه شعور اجتماعی تا این حد پایین آمده که تصور می شود باید آنقدر منتظر بمانیم تا همه چیز به یکباره فرو بریزد و بعد خودمان برای خرید سهام یک اجتماع ورشکسته گام برداریم ! اما قطعأ نمی دانیم که یک جامعه ورشکسته فرهنگی بجز دارایی های منقول و غیر منقول بدهیها و خطرات و از همه مهمتر بیماریهای روانی مسری را هم به همراه دارد که می تواند آنها را تا نسلهای بعدی هم مورد تعقب قرار دهد! که گاهأ ، غیر قابل اجتناب هستند.!!