جمعه ۴ خرداد ۹۷
۲ نظر
به نظر من دنیای واقعی و دنیای بزرگسالان اون چیزی نیست که ادم توی فیلمای هالیوودی می بینه یا فکرشو می کنه. این دیدی که ادم باید در هر سنی کارای مربوط به خودشو انجام بده دیدی هست که رسانه ها به افراد القا می کنند در حالی که هر انسانی جدای از اینکه مسیر عرف رو بره یا نه می تونه موجبات رضایت خودشو از زندگی فراهم کنه و شاد باشه. این حقیقت وجود داره که در دنیای ادمای بزرگ خیلی از چیزا طبق انتظارات پیش نمیره و فرق یک ادم بالغ و غیر بالغ رو از صبری که اون شخص برای بهتر شدن امور پیشه می کنه می شه فهمید. در دنیای بزرگسالان مدت های زیادی ممکنه که کسی در زندگی ادم نباشه و تنها زندگی کنه، مدت های زیادی ممکنه بخاطر فوت مادر و پدر دیگه کسی نباشه که تشویقش کنه، ممکنه مدت های زیادی با بیماری های روحی مختلفی دستو پنجه نرم کنه و کسی نباشه کمکش کنه. ممکنه دوره های بیکاری زیادی رو طی کنه. در بین همه این مشکلات شخص باید به فکر پیشرفت و برنامه ریزی برای اینده هم باشه. این حقیقت دنیای بزرگسالان هست و کسی که این مسئله رو نخواد قبول کنه و هنر تنهایی مدیریت کردن زندگی و لذت بردن انفرادی رو نخواد کسب کنه یا با انتخاب های اشتباهایی که می کنه خودشو برای همیشه به درد سر می ندازه یا با ناراحتی و افسردگی خودشو از پا در میاره.
