خانم دکتر صورتی

یکی از دوستانم تعریف می کرد ،  وقتی در ژاپن کار می کردم الکلی شده بودم و مدام اشتباه می کردم به همین دلیل از کار اخراج شدم و دیگر  نمی توانستم کاری پیدا کنم به همین دلیل از بی پولی  از سوپرمارکتها آب جو می دزدیم یک بار وقتی از قفسه آب جوی بزرگی برداشتم و به سرعت از سوپرمارکت خارج شدم ، خانمی دنبالم دوید و مرا از پشت محکم بغل گرفت ، جوری از پشت بغلم کرد که احساس کردم کارم تمام شده ! البته  سعی کردم فرار کنم اما وابستگی به الکل آنقدر ناتوانم کرده بود که قدرت جسمی ام فراتر از یک کودک نبود! مرا به داخل سوپرمارکت برد ! و از قفسه تنقلات دو بسته چیپس به من داد و با عصبانت گفت! تو با این کار به خودت آسیب می زنی ! الکل خوردن با شکم خالی معده تو را از بین می برد ! اول نفهمیدم چه می گوید ! وقتی دیدم مرا با چیپسها از مغازه بیرون انداخت ! متوجه منظورش شدم و کنار سوپر مارکت نشستم و  گریستم ! آنقدر گریستم که یادم رفت نوشیدنی و چیپسم را بردارم ! بعد از آن دیگر نه مشروب دزدیدم و نه مشروب خوردم ! برای اولین بار از آدمهایی که دزدی کرده بودم خجالت کشیدم ! و تمرکزم را روی پیدا کردن کار گذاشتم! و تا به امروز دیگر لب به مشروب نزدم ! 

حق دارن اوزبکها و عثمانی ها اینقدر وقیحانه بزرگان این کشور رو به نام خودشون ثبت کنن . جالب بود دیدن این متن ! .. یاد احمقی افتادم که تاکید داشت ابن سینا اوزبک هست!  و من به عقلم مراجعه نکردم و یه نگاهی کنم شاید ویکی پدیا به من بگه که ابن سینا اهل کجا هست. خنده دار مسئله این هست که ابن سینا  کتابهاش رو به زبان فارسی و عربی نوشته و اوزبکهای روس زبان  که البته خود اوزبکستان جزئی از ایران هست به زبان روسی صحبت می کنند ! از همه با مزه تر اینکه بیشتر اسناد و کتابهای بزرگان ایران در کشور روسیه نگهداری می شه ! و من نمی فهمم چرا روسها همه اسناد ما تا زیرپوشمون رو هم بایگانی دارن و ما اینقدر بی خبریم ! ظاهرأ باید خداوند رو شاکر باشیم که زنده ایم و نفس می کشیم و این روزهای پر از خفت رو می بینیم و نمی تونیم بگیم نبوده و ندیدیم...روزکی چند در جهان بودم...

برنده و پیروز کسی هست که گرچه در لحظه احساس خوبی نداره ولی با خیره شدن در اینده چیز های خوبی رو می تونه در اون موقعی که بقیه چیزی در اون نمی بینن ببینه. با در نظر گرفتن همه این مسائل فک می کنم کمی پذیرش زندگی اسون تر بشه. 

ما آدما یه مشکلی داریم و اون این هست که به زندگی به صورت نقطه ای در جایی که هستیم نگاه می کنیم و نه به کل اون به صورت یک بازه زمانی گسترده. اکثر انسان ها هر روز به صورت نقطه ای روز به روز با احساس ناراحتی کردن نسبت به هر روز زندگی تک تک روزها رو طوری تباه می کنند که وقتی در بستر مرگ قرار می گیرند و به گذشته فکر می کنند متوجه می شوند که با مجموع دونه دونه روز هایی که داشتند یک بازه طولانی معیوب رو برای خودشون ایجاد کردند. ولی اگر به زندگی به صورت یک بازه زمانی طولانی نگاه کنیم و در هر روز به زندگی به شکل یک بازه زمانی وسیع نگاه کنیم و این سوال رو مطرح کنیم که ایا من در این هشتاد سالی که بهم داده شده می خوام هر روز با ناراحتی زندگی کنم به سادگی به این قضیه می رسیم که نمی خوایم همیشه ناراحت زندگی کنیم و درک عمیق این حقیقت باعث آرامش ما خواهد شد. به نظر من هر انسانی اگر در مرحله ای از زندگی باشه که جوان باشه و تصمیمات اشتباهی جبران ناپذیری تا اون لحظه نگرفته باشه حداکثر تقریبا در بدترین شرایط بین پنج تا ده سال می تونه کل ورق رو برگردونه.

به نظر من دنیای واقعی و دنیای بزرگسالان اون چیزی نیست که ادم توی فیلمای هالیوودی می بینه یا فکرشو می کنه. این دیدی که ادم باید در هر سنی کارای مربوط به خودشو انجام بده دیدی هست که رسانه ها به افراد القا می کنند در حالی که هر انسانی جدای از اینکه مسیر عرف رو بره یا نه می تونه موجبات رضایت خودشو از زندگی فراهم کنه و شاد باشه. این حقیقت وجود داره که در دنیای ادمای بزرگ خیلی از چیزا طبق انتظارات پیش نمیره و فرق یک ادم بالغ و غیر بالغ رو از صبری که اون شخص برای بهتر شدن امور پیشه می کنه می شه فهمید. در دنیای بزرگسالان مدت های زیادی ممکنه که کسی در زندگی ادم نباشه و تنها زندگی کنه، مدت های زیادی ممکنه بخاطر فوت مادر و پدر دیگه کسی نباشه که تشویقش کنه، ممکنه مدت های زیادی با بیماری های روحی مختلفی دستو پنجه نرم کنه و کسی نباشه کمکش کنه. ممکنه دوره های بیکاری زیادی رو طی کنه. در بین همه این مشکلات شخص باید به فکر پیشرفت و برنامه ریزی برای اینده هم باشه. این حقیقت دنیای بزرگسالان هست و کسی که این مسئله رو نخواد قبول کنه و هنر تنهایی مدیریت کردن زندگی و لذت بردن انفرادی رو نخواد کسب کنه یا با انتخاب های اشتباهایی که می کنه خودشو برای همیشه به درد سر می ندازه یا با ناراحتی و افسردگی خودشو از پا در میاره.